Zgodnie z przyjętą praktyką brak bezpieczeństwa żywnościowego (food insecurity) dotyczy tych osób, które wybierają odpowiedź „czasem” lub „często” przy następujących stwierdzeniach ankietowych:
„Jedzenia, które kupiliśmy, było po prostu za mało i nie mieliśmy dość pieniędzy, żeby kupić więcej”.
„Dzieci w moim gospodarstwie domowym jadły za mało, bo po prostu nie stać nas było na wystarczającą ilość jedzenia”*.
Jeden z pierwszych bonów żywnościowych wydanych w USA w 1939 roku
(reprodukcja dostępna w domenie publicznej, źródło: Wikimedia Commons)
(reprodukcja dostępna w domenie publicznej, źródło: Wikimedia Commons)
Jak pokazują dane, pod koniec kwietnia z niedoborem żywności zmagało się 2 na 5 gospodarstw domowych, w których mieszka matka z małym dzieckiem (w wieku najwyżej 12 lat). Co więcej, niemal w 1 na 5 takich gospodarstw brak bezpieczeństwa żywnościowego dotyczył dzieci.
Autorka porównuje te wyniki z rezultatami badań prowadzonych od 2001 roku. Okazuje się, że poszczególne wskaźniki są dziś nie tylko najwyższe, ale wręcz parokrotnie wyższe niż w trakcie kryzysu gospodarczego 2008 roku.
Tekst Lauren Bauer polecam w całości; znajdują się tam także rekomendacje dla polityki społecznej, która mogłaby złagodzić skutki pandemii. O braku bezpieczeństwa żywnościowego w USA pisałem też swego czasu szerzej w artykule dla „Kontaktu”.
* Oryginalne brzmienie stwierdzeń sondażowych:
„The food we bought just didn’t last and we didn’t have enough money to get more”.
„The children in my household were not eating enough because we just couldn’t afford enough food”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz